“மாணவனுக்கு அரிவாள் வெட்டு.. சமூகத்தின் மீதான தாக்குதல் இது..!”

பாளையங்கோட்டையில் இன்று ஒரு பள்ளியில் 8-ம் வகுப்பு படிக்கும் மாணவன் ஒருவன், தன் வகுப்பில் படிக்கும் மற்றொரு மாணவனை அரிவாளால் வெட்டி உள்ளான். இந்த விவகாரத்தில் காவல்துறை சொல்வது என்ன? களத்தில் நடந்தது என்ன? சற்று விரிவாக பார்ப்போம்…

திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் தமிழ்நாட்டின் ஆக்ஸ்போர்டு என்று அழைக்கப்படும் பாளையங்கோட்டை நகரில் ரோஸ்மேரி மெட்ரிக்குலேஷன் என்ற பள்ளி இயங்கி வருகிறது. உயர் நடுத்தர வர்க்கத்தினர் படிக்கும் வகையில் கட்டணம் அதிகம் வசூலிக்கும் பள்ளிகளில் இதுவும் ஒன்று. பொருளாதாரரீதியாக ஓரளவு நல்லநிலையில் இருக்கும் குடும்பத்தினர் மட்டும் தான் இந்த பள்ளியில் தங்கள் பிள்ளைகளை சேர்க்க முடியும் என்பது ஒரு கருதுகோள். நிற்க.

2023-ம் ஆண்டு நாங்குநேரியில் சின்னதுரை என்ற மாணவன் இதேபோன்று வெட்டப்பட்ட சம்பவத்திற்கு பிறகு, மாவட்ட நிர்வாகம் சார்பில் அறிவுறுத்தல் ஒன்று பள்ளிகளுக்கு வழங்கப்பட்டது. அதாவது, வகுப்பறைக்குள் செல்வதற்கு முன்னதாக மாணவர்களின் புத்தக பைகள் சோதனைக்கு உட்படுத்தப்பட வேண்டும் என்பது அது. ஆனால் ரோஸ்மேரி போன்ற செல்வாக்கு மிக்க பள்ளிகளில் இந்த சோதனைகள் ஆரம்பம் முதலே பின்பற்றப்படவில்லை என்பது இப்போது தெரியவருகிறது.

அதே போன்று, கனியாமூர் பள்ளி கலவரத்திற்கு பிறகு பள்ளிகளில் சிசிடிவிக்கள் கட்டாயம் பொருத்தப்பட வேண்டும் என்று மாவட்ட கல்வி அலுவலகர்கள் கூறிவருகின்றனர். இவ்வளவு கட்டணம் வசூலிக்கும் இந்த பள்ளியில் வகுப்பறையிலோ, வாயில் அருகிலோ சிசிடிவி இல்லை என்கிறார்கள். முழுமையாக விசாரித்தால் உண்மை தெரியவரும்.

பென்சில் கொடுக்கல் வாங்கலில் மூண்ட சண்டை, அரிவாள் வெட்டில் வந்து முடிந்துள்ளதாக கூறப்படுகிறது. வெட்டு வாங்கிய மாணவன் தேவேந்திர குல வேளாளர் சமூகத்தில் இருந்து இஸ்லாத்திற்கு மதம் மாறியதாக தெரிகிறது. இதன் பின்னணியையும் ஆராய வேண்டி உள்ளது.

மேலும், ரோஸ்மேரி பள்ளிக்கும், பாளையங்கோட்டை காவல்நிலையத்திற்கும் இடையே 270 மீட்டர் தொலைவு. அதாவது பள்ளியில் இருந்து கான்வென்ட் சாலை வழியாக வந்து போஸ்ட் ஆபிஸ் சாலை வழியாக இடதுபுறம் திரும்பி கூட்டுரோடில் வலதுபுறம் திரும்பி குலசேகர ஆழ்வார் தெரு வழியாக காவல்நிலையம் சென்றாக வேண்டும். நெரிசல் மிகுந்த இந்த சாலையில் காலை 10.30 மணியளவில் ஒரு மாணவன் ரத்தக்கறை தோய்ந்த ஆடையுடன் செல்வதை யாரும் பார்த்திருக்க மாட்டார்களா?.

அதேபோன்று, அரிவாளை மறைத்து எடுத்து வந்து தாக்கிய மாணவன், தானாக போலீசில் சரண் அடைந்தான் என்று சொல்வதிலும் பல்வேறு கேள்விகள் எழுகின்றன. மாணவனை வெட்டி விட்டு, தடுக்க வந்த ஆசிரியரையும் தாக்கி விட்டு அச்சத்துடன் மாணவன் ஓடுவானா? தானாக போலீசில் சரண் அடைவானா? என்பதும் புதிராக உள்ளது. வெட்டிவிட்டு காவல்துறையில் சரண் அடைவது என்பது என்ன மாதிரியான மனநிலை, இதனை எவ்வாறு அந்த மாணவன் செய்திருக்க முடியும்?

திரைப்படங்கள், மொபைல் போனில் வன்முறை சார்ந்த வீடியோ கேம்கள், தென்மாவட்டங்களில் சாதிரீதியான மோதல்கள் ஆகிய மூன்றும் இன்றைய மாணவர்களின் உளவியலை அதிகம் பாதிக்கும் விஷயங்களாக உள்ளன. ஜெயிலர், கேஜிஎப், பீஸ்ட், குட்பேட்அக்லி என்று பெரும் நட்சத்திரங்கள் நடிக்கும் படங்களில் கழுத்தை வெட்டுவதை ஏதோ குழம்புக்கு காய்கறி வெட்டுவது போல் எளிமைப்படுத்தி காட்டுவது முன்னைக்காட்டிலும் இப்போது அதிகரித்துள்ளது.

அதேபோன்று 90 சதவித மாணவர்கள் கையில் இப்போது மொபைல் போன்கள் என்பது 11-வது விரலாக காணப்படுகிறது. அதில் அதிகப்படியான வீடியோ கேம்கள் என்பது வன்முறை சார்ந்ததாகவே உள்ளது. தாக்குவதும், சுடுவதும், வீழ்த்துவதும் வெற்றியின் அடையாளங்களாக மாணவர்கள் மனத்தில் பதிய இதுவும் ஒரு காரணம்.

அதே போன்று, சாதி ரீதியான அடையாளங்களை வெளிப்படையாக கூறுவதும், அதில் பெருமை கொள்வதும் தென்மாவட்டங்களில் அதிக அளவில் காணப்படுகிறது. சாதிப்பெருமை பேசும் வாட்ஸ்அப் குழுக்கள், பாடல்கள், விழாக்கள் என்று ஏதேனும் ஒன்று நடந்து கொண்டே இருக்கிறது. திரும்பிய திசையெல்லாம் இத்தகைய விஷயங்களை பார்க்கும் மாணவர்கள், இது நல்லதுதான் போலும், பின்பற்ற வேண்டிய ஒன்றுதான் போலும் என்று வந்து சேர்கிறார்கள்.

மொத்தத்தில் வெட்டு வாங்கிய மாணவனின் காயம் சில மாதங்களில் ஆறிவிடும். உளவியல் ரீதியாக அவன் மீண்டும் வரவேண்டும் என்பதும் மிக முக்கியம் தான். ஆனால், வெட்டிய மாணவன் வெட்டவேண்டும் என்ற மனநிலைக்கு ஏன் வந்தான் என்ற கேள்வி மிக முக்கியமானது. இதேபோன்ற மனநிலையை உருவாக்கும் சுற்றுப்புற சூழல்கள் இன்னும் எத்தனை மாணவர்களின் கைகளில் அரிவாளை கொண்டு போய் சேர்க்க உள்ளதோ?. என்பதே நம்முன் உள்ள கவலை.

வன்முறையை நார்மலைசாக்கும் திரைப்படங்கள், இன்றைய தேதிக்கும் சாதியை தூக்கிப் பிடிக்கும் சீழ்பிடித்த மூளைகள் ஆகியவற்றை மறுசீரமைப்புக்கு உள்ளாக்க வேண்டிய நேரமிது. சட்டமும், சமுதாயமும் ஒன்றிணைந்து செயல்பட்டால் ஒழிய இந்த பிரச்னைக்கு தீர்வில்லை.

– க.அரவிந்த்குமார்